- جک: کلوی ما "رابنز" رو گم کردیم. رابنز داره به سمت خیابون [...] میره.
- کلوی: توی خیابون [...]ـه!
- جک: چند تا ماشین بفرست به اوجا، نیروی پشتیبان می خوایم!
- تونی: سه تا از ماشینای ما اونجا هستن.
- جک: تونی؟! این تویی؟
- تونی: آره!
- جک: خوشحالم که آزاد شدی! چقدر زود اطلاعاتت به روز شد!
- تونی: ممنونم! ما اینیم دیگه!
- جک: تونی، نباید نگران این بازجویی ها باشی، من هواتو دارم!
- تونی: ممنونم جک. تو همیشه هوامو داشتی!
- جک: حال میشل چطوره؟!
- تونی: بد نیست، میدونی که، امروز روز سختی بوده براش!
- ...
و احتمالا این گفت و گو، تا نیم ساعت دیگر و تعیین تکلیف حکم دادگاه و راه حل مناسب در باره رابطه تونی و میشل و رابطه چیس و کیم هم ادامه پیدا خواهد کرد.
چیزی که می خواهم بگویم، این است که جذاب بودن سریال هایی مانند 24، لاست، فرار از زندان، منتالیست و یا قهرمانان، فقط به خاطر هزینه های تولید بالا و امکانات مناسب و یا حتی داستان نویسی عالی و بازی درجه یک بازیگران نیست؛ بلکه کارگردانی مناسب و متناسب آن هاست.
24 واقعا نمونه خوبی است. هرچند بر همین 24 هم نقد های بسیاری وارد است، اما شجاعت بی نظر نویسندگان در حذف بی تعارف کاراکترها (چیزی که در سینمای وطنی کم می بینیم) که سبب می شود بیننده در هر لحظه برای از دست رفتن کاراکتر هایی که با آن ها احساس همبستگی می کند، نگران باشد و کارگردانی درجه یک، که صحنه هایی پر هیجان و پر تنش به بار می آورد، در کنار بازی بسیار خوب بازیگران، بی شک خیلی اثرگذارش می کند.
24 از معدود سریال هایی است که به دل من خیلی چسبیده و شاید علت اصلیش هم همین ریتم تند و تعداد کوتاه قسمت های هر فصلش باشد. با وجود اینکه هر فصل فقط 24 قسمت است؛ اما داستانش، تولیدش، کارگردانیش و خلاصه همه چیزش اینقدر خوب است که هنگامی که شروع می شود، نمی توانی تا تمام شدنش، از جلوی آن جم بخوری.
